Θόλος, ψηλό ταβάνι, αίσθηση του δέους. Ήχοι απόκοσμοι παλαιοί σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή. Άνθρωποι με μακριές χλαμύδες, άλλοι με γένια κάτω από μεγάλες πόρτες άλλοι πάνω σε επιβλητικά αναγνωστήρια. Κεριά, πολλά κεριά. Χρυσός, παντού χρυσός. Πρόσωπα ανθρώπων με στεφάνια, "υπέρ-ανθρώπων" με φτερά, σε κοιτάζουν αυστηρά στις τοιχογραφίες. Ζωντανεύουν! Σε παρακολουθούν σε όποια γωνία του οίκου και να καθίσεις. Το σκηνικό οφείλω να ομολογήσω είναι καλά μελετημένο που ακόμα κι έναν άπιστο τον κάνει να συγκινηθεί, να "φοβηθεί", να σκύψει, να προσκυνήσει, να βάλει το χέρι στην τσέπη. Ο καπνός από το θυμιατό είναι από τα αγαπημένα μου σημεία. Πάντα με άρεζε αυτό το άρωμα του κάρβουνου που καίγεται. Σε άλλες εποχές μαστούρωνε η πυθία και έλεγε τα δικά της. Σ' αυτή κάνει αλλιώς τη δουλειά της. Δε λέω είναι ωραία εκεί αν βρεις κάπου να καθίσεις και σβήσεις τον πόνο σου σε κάποιο κρυφό στασίδι. Μου θυμίζει τα σχολικά μας χρόνια και ίσως πιο πριν. Εξάλλου στους περισσότερους η πρώτη επαφή ήτανε πολύ πιο πριν περπατήσουμε, μιλήσουμε πολύ πριν "κρίνουμε".
Συγνώμη ακροατή, δεν ήρθα εδώ για να απολογηθώ εάν πιστεύω ή όχι! Η προσευχή και η πίστη είναι δικαίωμα του καθενός. Είναι ένα δικαίωμα που ούτε μπορείς να στερήσεις ούτε να καταλάβεις. Να κατανοήσεις δηλαδή την "πίστη σου" ή την "απιστία σου". Ποτέ δεν θα μάθεις αν πιστεύεις πραγματικά. Είναι αλαζονεία κάτι τέτοιο. Μακάρι να είχαμε τα κλειδιά για την "επόμενη ζωή". Αν υπάρχει αυτή. Αλλά αυτό που ξέρουμε όλοι είναι ότι υπάρχει ο θάνατος κι αυτό μονάχα μας κρατάει και ζωντανούς. Ο θάνατος υπάρχει για να μας θυμίζει τι όμορφη που είναι η ζωή. Η όποια ζωή. Ακόμα και ο πιο αμαρτωλός έχει δικαίωμα σε αυτή. Μπορεί να μην ένιωσα στον οίκο του χρυσού-Χριστού "φόβο Θεού" αλλά έτρεξε ένα δάκρυ όταν περπάτησα δίπλα από τη αγριεμένη θάλασσα, όταν έχωσα τα χέρια μου στο βρεγμένο χώμα, όταν σήκωσα το βλέμμα που πάνω και είδα την άκρη του γαλαξία, στην κορυφή ενός βουνού!
Καλή τύχη!
Κότσος210
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου