Τα καλοκαίρια του '90 θυμάμαι παραθερίζαμε οικογενειακός σε ένα σπίτι κυριολεκτικά "τσαντίρι" κάπου κοντά στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής. Εμείς σαν παιδιά το ονομάζαμε "βίλα τρέλα"! Γιατί μόνο αν ήσουν ολίγον τρελός θα περνούσες ξένοιαστα καθώς οι φάρσες, τα καλαμπούρια και τα κοροϊδεματα έδιναν και έπαιρναν στην ευρύτερη οικογένεια... Ο παππούς, ο Αριστείδης, θυμάμαι ότι κάποια πρωινά έσκαγε χαμογελαστός με σακούλες γεμάτες με ψάρια όλων των ειδών και μεγεθών. Και όταν κάποια στιγμή τον ρώτησα που τα βρήκε με πήρε ένα πρωί ή μάλλον ξημερώματα με το "κατσαριδάκι" (Volkswagen) και πήγαμε στην σκάλα της Νικητης. Αμολήσαμε τις μπετονιες μας και περιμέναμε... Νομίζω πως είχαμε πιάσει ίσα με δύο ψαράκια μικρά και τα ξαναρίξαμε στο νερό. Μετά όμως από κάποια ώρα ένα-ένα άρχιζαν να εμφανίζονται όλα τα ψαροκάικα! Ένιωσα πολύ σημαντικός γιατί όλοι γνώριζαν τον παππού μου και αμέσως ένας από τους ψαράδες του έδωσε δύο σακούλες γεμάτες ψάρια! Εγώ ψάρεμα ποτέ δεν έμαθα αλλά έμαθα από τον παππού άλλες αξίες που ακόμα και τώρα τις επεξεργάζομαι...
Κώτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου