~ Tο "είναι" ~

Αυτός ο τόπος ζέχνει θάνατο

ακούω το γέλιο σου μες τη σιωπή

αυτός ο κόσμος χασκογελάει άσκοπα

ψάχνω το μέτρο μες τη δίψα μου

Για 'σένα τραγουδάω

πίνω αίματα, φτήνω φωτιές

Μια στιγμή... και ένα χαμόγελο σου με επαναφέρει

μια αιωνιότητα άμα είχα, πάλι τον πόνο θα αναζητούσα

Ψάχνω να σώσω τους ρόλους μου μέσα στην λησμονιά του πόνου

προσπαθώ να σκοτώσω το λόγο μέσα απ' τη μοναξιά της κόλασης

Την ώρα που το ξυράφι βγάζει χρώμα κόκκινο

σε νιώθω ακόμα πιο κοντά

Την ώρα που αντικρίζω την άβυσο

νιώθω τα δάκρυά τους πάνω στο χέρι μου

Κουνάω τα χέρια, μάλλον 
θέλω να ζήσω....

~ Κώτσος, 13/11/14 ~