Είμαστε, αγαπητή αναγνώστη κι αγαπητέ αναγνώστρια..!! Η αλήθεια είναι ότι κάθε γενιά, έχει μία κωλοτάση, να κράζει τις άλλες γενιές, λες κι αυτή πια, έχει πιάσει το παπά από τα γένια.. Αρχίδια!!
Ωστόσο, θα σας μιλήσω για τη δικιά μου γενιά. Ανήκω στη γενιά αυτών που γεννήθηκαν αρχές-μέσα των 80’s. (Τρελή δεκαετία!! δυστυχώς όμως, από αυτή τη δεκαετία, θυμόμαστε αμυδρά, την πρώτη μας μέρα στον παιδικό σταθμό, το πρώτο ολόκληρο παγωτό ξυλάκι που φάγαμε, κλπ.). Στα 90’s που λέτε, μεγαλώσαμε σε μια φάση, που υπήρχε μια σχετική ευημερία (οικονομική κι όχι μόνο), δεν τρώγαμε και με χρυσά κουτάλια βέβαια, αλλά όπως και να’ χει.. το τώρα, καμία σχέση με το τότε..!! Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου καλοπερνούσε τότε. Video Games, κόμιξ, ηλεκτρονικά, τηλεκατευθυνόμενα, αυτοκόλλητα Panini, μπασκετούλες με βεντούζες, κατασκήνωση το καλοκαίρι στου Καλύβα, πορνοπεριοδικά συν βιντεοκασέτες, φτηνότερα τσιγάρα.. και δε συμμαζεύεται..!! I don’t know what happened but, όλα για έναν περίεργο λόγο, άλλαζαν τόσο, μα τόσο γρήγορα. Τα καινούργια αντικαθιστούσαν τα παλιά, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που γινόμαστε όλο και πιο απαιτητικοί, όλο και πιο αχόρταγοι και λυσσαλέοι, που συνεχώς, θέλαμε όλο και περισσότερα, όλο και καλύτερα.. όλο και ακριβότερα..!! Θυμάμαι το 1992 ή 93, ο πιο σπασαρχίδας της γειτονιάς μου (που έτρωγε κλοτσίδια στο καλάμι, πυραμίδες, μπούγιο, κλπ.), μόλις πήρε την παιχνιδομηχανή εν ονόματι “Atari” (ντου γιου ριμέμπερ??), ξαφνικά όλη η γειτονιά τον συμπάθησε και κάναμε όλοι σα χαζοί, να πάμε στο σπίτι του να παίξουμε!! (Ο καργιόλης όμως, μας έκανε κωλοδάχτυλα απ’ το μπαλκόνι του και μας πετούσε χώμα απ’ τις γλάστρες). (Να μην σας πω ποια ήταν η τιμωρία του μετά), αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά τέλοσπαντων, 5 χρόνια αργότερα (1998), έπαιξα με Playstation. και το αταράκι ήταν δίπλα του.. όπως ένα παπάκι, δίπλα σε μια Harley. Μέσα σε 5 χρόνια, πόσες γαμημένες παιχνιδομηχανές είχαν εμφανιστεί?? Κάμποσες!! Θυμάμαι, κάτι πιο ευκατάστατα παιδιά, (φάση Χόρχε Ντελσάλτο στο Καρουζέλ, εκείνον το ξανθοπλούσιο μπάσταρδο λέω, ναι!!), που μέσα σε ένα χρόνο αγόραζαν κανά 2-3 videogames. Μαλακία- joystick, joystick- μαλακία.. και πάει λέγοντας η δουλειά!!
Το μεγάλο πατιρντί βέβαια, έγινε όταν μας χτύπησε την πόρτα.. ο Βασίλης ο Πόρτας (Bill Gates στα αμερικάνικα), εκεί να δεις!! Έτσι, μπήκε και το millennium, πήρε πούλο και η δραχμούλα, («γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια», «δως’ μου δυο κατοστάρικα») και τα σχετικά, τέλος!! Ήρθε το ευρώ και λίγα χρόνια αργότερα πήραμε και το Euro!! (άσχετο αυτό, αλλά ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει, πώς αυτό το κρι-κρι ο Χαριστέας, έμοιαζε με Van Basten εκείνο το καλοκαίρι στην Πορτογαλία;)
Το κακό όμως είχε γίνει φιλαράκο.. είχαμε γίνει ήδη, μια κακομαθημένη γενιά.. Πολύ στο έτοιμο μάθαμε ρε συ!! «Τα καθαρισμένα καρύδια είναι πιο νόστιμα», κι έτσι. Εύκολα κουραζόμαστε, εύκολα τα παρατάμε, γιατί δεν μάθαμε να ζοριζόμαστε, να αγωνιζόμαστε ρε γαμώτο και πολύ εύκολα, κάνουμε πίσω. Πόσοι από εμάς άραγε, δούλευαν όταν ήταν πιτσιρικάδες τα καλοκαίρια, για χαρτζιλίκι?? Ελάχιστοι και για κανά μηνάκι το πολύ!! Πόσοι από εμάς προτίμησαν να ασχοληθούν με μια χειρωνακτική εργασία; να μάθουν μια τέχνη και να την κάνουν επάγγελμα; μιας και το'βλεπαν και οι ίδιοι, αλλά και οι γονείς τους, ότι δεν σκαμπάζαν και πολύ από γράμματα; Απάντηση: Σε κάθε γειτονιά, μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού, από χελωνονιντζάκι. (παρεμπιπτόντως, 2 δάχτυλα είχαν, για όσους δε θυμάστε ή τους ξεχάσατε με τα χρόνια). Νομίζω ότι, είμαστε τα μεγαλύτερα ρεμάλια, που καταναλώνουν μέχρι τελικής πτώσης!! Τι νομίζω, είμαι σίγουρος δηλαδή!!
Και τώρα; Τώρα, που ζόρισαν τα πράγματα και αγρίεψε η εποχή, οι μισοί και βάλε, είμαστε άνεργοι-άεργοι, ημιαπασχολούμενοι, αλλά κυρίως, απαιτητικοί, άπληστοι και αχόρταγοι, όπως τότε. Δεν μας φτάνουν τα απλά για να την περνάμε καλά, γιατί έτσι μάθαμε από τότε.. Τώρα όμως, είμαστε και μόνοι.. πιο μόνοι από ποτέ.. αυτή είναι η διαφορά.
Ωχ!! sorry, ξέχασα!! Έχουμε το pc μας.. Κόλλα το!!
Ωστόσο, θα σας μιλήσω για τη δικιά μου γενιά. Ανήκω στη γενιά αυτών που γεννήθηκαν αρχές-μέσα των 80’s. (Τρελή δεκαετία!! δυστυχώς όμως, από αυτή τη δεκαετία, θυμόμαστε αμυδρά, την πρώτη μας μέρα στον παιδικό σταθμό, το πρώτο ολόκληρο παγωτό ξυλάκι που φάγαμε, κλπ.). Στα 90’s που λέτε, μεγαλώσαμε σε μια φάση, που υπήρχε μια σχετική ευημερία (οικονομική κι όχι μόνο), δεν τρώγαμε και με χρυσά κουτάλια βέβαια, αλλά όπως και να’ χει.. το τώρα, καμία σχέση με το τότε..!! Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου καλοπερνούσε τότε. Video Games, κόμιξ, ηλεκτρονικά, τηλεκατευθυνόμενα, αυτοκόλλητα Panini, μπασκετούλες με βεντούζες, κατασκήνωση το καλοκαίρι στου Καλύβα, πορνοπεριοδικά συν βιντεοκασέτες, φτηνότερα τσιγάρα.. και δε συμμαζεύεται..!! I don’t know what happened but, όλα για έναν περίεργο λόγο, άλλαζαν τόσο, μα τόσο γρήγορα. Τα καινούργια αντικαθιστούσαν τα παλιά, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που γινόμαστε όλο και πιο απαιτητικοί, όλο και πιο αχόρταγοι και λυσσαλέοι, που συνεχώς, θέλαμε όλο και περισσότερα, όλο και καλύτερα.. όλο και ακριβότερα..!! Θυμάμαι το 1992 ή 93, ο πιο σπασαρχίδας της γειτονιάς μου (που έτρωγε κλοτσίδια στο καλάμι, πυραμίδες, μπούγιο, κλπ.), μόλις πήρε την παιχνιδομηχανή εν ονόματι “Atari” (ντου γιου ριμέμπερ??), ξαφνικά όλη η γειτονιά τον συμπάθησε και κάναμε όλοι σα χαζοί, να πάμε στο σπίτι του να παίξουμε!! (Ο καργιόλης όμως, μας έκανε κωλοδάχτυλα απ’ το μπαλκόνι του και μας πετούσε χώμα απ’ τις γλάστρες). (Να μην σας πω ποια ήταν η τιμωρία του μετά), αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά τέλοσπαντων, 5 χρόνια αργότερα (1998), έπαιξα με Playstation. και το αταράκι ήταν δίπλα του.. όπως ένα παπάκι, δίπλα σε μια Harley. Μέσα σε 5 χρόνια, πόσες γαμημένες παιχνιδομηχανές είχαν εμφανιστεί?? Κάμποσες!! Θυμάμαι, κάτι πιο ευκατάστατα παιδιά, (φάση Χόρχε Ντελσάλτο στο Καρουζέλ, εκείνον το ξανθοπλούσιο μπάσταρδο λέω, ναι!!), που μέσα σε ένα χρόνο αγόραζαν κανά 2-3 videogames. Μαλακία- joystick, joystick- μαλακία.. και πάει λέγοντας η δουλειά!!
Το μεγάλο πατιρντί βέβαια, έγινε όταν μας χτύπησε την πόρτα.. ο Βασίλης ο Πόρτας (Bill Gates στα αμερικάνικα), εκεί να δεις!! Έτσι, μπήκε και το millennium, πήρε πούλο και η δραχμούλα, («γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια», «δως’ μου δυο κατοστάρικα») και τα σχετικά, τέλος!! Ήρθε το ευρώ και λίγα χρόνια αργότερα πήραμε και το Euro!! (άσχετο αυτό, αλλά ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει, πώς αυτό το κρι-κρι ο Χαριστέας, έμοιαζε με Van Basten εκείνο το καλοκαίρι στην Πορτογαλία;)
Το κακό όμως είχε γίνει φιλαράκο.. είχαμε γίνει ήδη, μια κακομαθημένη γενιά.. Πολύ στο έτοιμο μάθαμε ρε συ!! «Τα καθαρισμένα καρύδια είναι πιο νόστιμα», κι έτσι. Εύκολα κουραζόμαστε, εύκολα τα παρατάμε, γιατί δεν μάθαμε να ζοριζόμαστε, να αγωνιζόμαστε ρε γαμώτο και πολύ εύκολα, κάνουμε πίσω. Πόσοι από εμάς άραγε, δούλευαν όταν ήταν πιτσιρικάδες τα καλοκαίρια, για χαρτζιλίκι?? Ελάχιστοι και για κανά μηνάκι το πολύ!! Πόσοι από εμάς προτίμησαν να ασχοληθούν με μια χειρωνακτική εργασία; να μάθουν μια τέχνη και να την κάνουν επάγγελμα; μιας και το'βλεπαν και οι ίδιοι, αλλά και οι γονείς τους, ότι δεν σκαμπάζαν και πολύ από γράμματα; Απάντηση: Σε κάθε γειτονιά, μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού, από χελωνονιντζάκι. (παρεμπιπτόντως, 2 δάχτυλα είχαν, για όσους δε θυμάστε ή τους ξεχάσατε με τα χρόνια). Νομίζω ότι, είμαστε τα μεγαλύτερα ρεμάλια, που καταναλώνουν μέχρι τελικής πτώσης!! Τι νομίζω, είμαι σίγουρος δηλαδή!!
Και τώρα; Τώρα, που ζόρισαν τα πράγματα και αγρίεψε η εποχή, οι μισοί και βάλε, είμαστε άνεργοι-άεργοι, ημιαπασχολούμενοι, αλλά κυρίως, απαιτητικοί, άπληστοι και αχόρταγοι, όπως τότε. Δεν μας φτάνουν τα απλά για να την περνάμε καλά, γιατί έτσι μάθαμε από τότε.. Τώρα όμως, είμαστε και μόνοι.. πιο μόνοι από ποτέ.. αυτή είναι η διαφορά.
Ωχ!! sorry, ξέχασα!! Έχουμε το pc μας.. Κόλλα το!!
από τον μουσικό, φίλο, κιθαρίστα, αδερφό και μουσικό παραγωγό Johnny SDR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου